در تمام سالهای ۳۳۸ تا ۳۴۸ شاپور، ملقب به شاپور بزرگ یا شاپور ذوالاکتاف، مالک مطلق العنان غرب آسیا بود و رومیان تنها در شهرهای بزرگ ساحل مدیترانه سعی در حفظ موجودیت خود می کردند. اما در سال ۳۴۸ کنستانس تحت فشار رومیان بویژه اشراف قصد نبرد علیه ایرانیان را کرد بنابراین با ارتشی گران با ورود به آسیا از فرات عبور کرد و در دژ بزرگ سنگارا (کنار دجله) متوقف شد.


شاپور نیز با سرعت با سپاهی بزرگ از شرق به دشمن نزدیک شد. کنستانس که از بزرگی سپاه شاپور بیمناک شده بود ترجیح داد در کنار تپه های اطراف سنگارا مقاومت کند. شاپور با توجه به برتری قوا حمله اول را شروع کرد. امارومیان به دلیل موضع بسیار مناسبی که گرفته بودند بخوبی مقاومت کرده، سپاه ایران را عقب زدند و شاپور پس از انکه متوجه شد دشمن تا زمانی که در موضع بالاتر (از نظر ارتفاع) باشد پیروزی بر او محال است، مجدداً دست به تدبیر جنگی زد.به این شکل که سپاه ایران با حمله ای دیگر به رومیها خود را شکست خورده و در حال فرار نشان داد. لژیونهای بزرگ رومی از آنکه فضا را اینگونه دیدند با این تصور که قوای ایران در حال عقب نشینی و شکست جدی است، اقدام به حمله متقابل کرده، از لاک دفاعی بیرون آمدند. در این زمان سواران و تیراندازان ایرانی در بیابانهای اطراف سنگارا حملهٔ شدیدی به قوای روم کرده، بخش قابل توجهی از آنها را به ضرب شمشیر و تیر از پای درآوردند. اما لژیونهای رومی نظر به اینکه صفوف خود را بخوبی حفظ کردند از شکست رهایی یافته، پس از آنکه واحدهای جدیدی از سنگارا به آنها ملحق شد به اردوی ایران حمله برده، آن را تصرف کردند و جنگ را تمام شده فرض کردند. و چون بر طبق تجربه فکر نمی کردند ایرانیان به دنبال جنگ در شب باشند (پارتیان در گذشته از جنگ شبانه احتراز داشتند) از آماده باشی غافل شدند. مقتدر در کتاب خود می نویسد: (اما) «شاپور که در حین عقب نشینی تماس خود را با دشمن قطع نکرده و دایم مراقب حال رومیان بود چون از بینظمی اردوی روم باخبر گشت، شبانه با قوای زبده خود دفعتاً بر سر رومیان تاخت و تلفات سنگینی بر آنها وارد آورد. این حمله شبانه به اندازه ای شدید و مؤثر بود که اکثر مورخان براین عقیده هستند تا آن زمان فتحی بزرگتر از این نصیب ایرانیان نشده و ضربتی از این سخت تر به رومیان وارد نیامده بود.» سرپرسی سایکس نیز پیروزی ایران را آنقدر قاطع میداند که از آن به عنوان قتل عام رومیان یاد می کند و ذکر می کند که رومیان به تلافی این شکست پسر شاپور را که به چنگ آنها افتاده بود با شکنجه کشتند.