هوا حدودا از ۷۸ درصد نیتروژن و ۲۱ درصد اکسیژن، در کنار مقادیر اندکی از آرگون، دی اکسید کربن، بخار آب و چند عنصر دیگر تشکیل شده است. زمانی که ما نفس می کشیم، حجم مشخصی از هوا وارد شش های ما می شود. اما این طور نیست که از میان این گازها، تنها اکسیژن توسط شش ها جذب شود و گازهای دیگر به صورت دست نخورده، طی بازدم از شش های ما خارج شوند.

دیواره شش ها با لایه نازکی از رطوبت پوشانده شده است، که باعث می شود مولکول های گاز در آن حل شده و از طریق دیواره های مویرگی درون پلاسمای خون پخش شوند. اگرچه حل پذیری نیتروژن حدودا سه برابر کمتر از اکسیزن است، اما میزان آن در هوا بیش از ۳.۵ برابر اکسیژن است. اما غلظت نیتروژن و آرگون در خون انسان د حالت تعادل قرار دارد؛ و به همان میزان اتم هایی که در پلاسما حل می شود، به همان مقدار نیز آزاد می شود و در نتیجه معمولا غلظت خالص این گازها برابر صفر است.

اما غلظت اکسیژن موجود در خون با روش مشابهی به تعادل نمی رسد، زیرا این گاز بطور مداوم از حالت محلول خارج می شود و با مولکول های هموگلوبین گلبول های قرمز ترکیب می شود تا اکسی هموگلوبین را شکل دهد. از آنجایی که این ترکیب برای تولید انرژی در سلول های بدن مصرف می شود، ناگهان از خون حذف می شود. به همین دلیل، غلظت اکسیژن در مویرگ های مجاور شش ها همواره کمتر از غلظت این گاز در هوایی است که ما تنفس می کنیم. این امر باعث می شود در هر دم، اکسیژن تازه جذب شش ها شده و در خون پخش شود.