«ایوان ایلیچ» در کتابی که پیرامون آفات و انحرافات پزشکی منتشر شد، نوشته است: «پزشکی بیش از آنکه بیماریهایی را درمان کند، بیماریهایی را پدید آورده است!». اگر چه که این یک نظر افراطی است ولی از واقعیت هم بی بهره نیست و از ضرورت یک تجدید نظر کامل در ترکیب و شکل حرفه ای پزشکی حکایت می کند. ما در اینجا به جنبه ی تجاری مسأله، در زمینه ی بازرگانی دارو اشاره داریم. شرکت های عظیم تولید دارو با درآمدهای هنگفت چند صد میلیون دلاری که وجود خود را به وجود بیماری ها مدیونند.

«سازمان جهانی بهداشت» نظر داده است که در میان هشت هزار و هشتصد نوع مختلف کالای تولیدی دارود که در بازار فروش وجود دارد، فقط دویست نوع آن دارای ارزش دارویی و درمانی واقعی و قابل اطمینان است.(این اظهار نظر مربوط به چندین سال قبل است)

در سال ۱۹۷۸ خانم «سیمون وی» (وزیر وقت وزارتخانه ی “کیفیت زندگی ” در فرانسه) در مورد افزایش بیست درصدی هزینه ی دارو سازی که توسط صندوق ملی بیمه ی بهداشت می بایست پرداخت گردد، اظهار نگرانی کرد. نکته ی جالب قضیه آنجاست که بخش بزرگی از این «بودجه ی دارویی» صرف مبارزه با بیماری هایی نظیر اضظراب و تشویش و ترس و بی خوابی می شد که توسط داروهای آرامبخش و خواب کننده که در عین حال از وسایل بد مبارزه با بیماری هاست تولید می شود.

فرهنگ مصرف دارو

باید در نظر داشت که گذشته از بیهودگی و بی ثمری بسیاری از داروها، با وجود گرانی آنها، یک علت عمده ی گرانی آنها این است که کارخانه های دارو سازی نیز مانند کارخانه های وسایل آرایشی، مبالغ هنگفتی خرج تبلیغات و اعلانات تجاری برای این داروهای بی فایده می کنند به طوری که بیشتر از یک سوم و گاه بیش از نیمی از بهای تمام شده ی آنها در این راه خرج می شود و بخشی از هزینه ی این آگاهی ها نیز صرف آشنا ساختن پزشکان با این داروها و تجویز آن می گردد. و همینطور توزیع کننده های دارو نیز نقش مهمی در معرفی یک دارو به ما و گران کردن آن دارند.

چاره ی این درد نیز اولا: ملی کردن داروخانه هاست و قطع دست دلالان دارو و بازرگانان آن که با صحت و سلامت مردم تجارت می کنند. و دوم آنکه ما بیشتر به سلامتی و تغذیه ی سالم و ورزش اهمیت بدهیم و با اولین تغییر در حالات جسمی و روحی مان به سراغ جعبه ی قرص های داخل در یخچال نرویم.