برخی از مردم روز ولنتاین را یا همان روز سپندارمذگان خودمان را براحتی فراموش کرده و یا از دست می دهند. آنها ممکن است حق داشته باشند یا نه، اما حتی ۹۰۰ سال پیش، مردم چیزی را برای ارسال پیام های عاشقانه خود داشتند. حداقل، با توجه به یافته های جوناس نوردبی (Jonas Nordby)، که یک پیام وایکینگ ۹۰۰ ساله را رمزگشایی کرده با این محتوا “مرا ببوس.”

قرن یازدهم و دوازدهم وایکینگ ها عادت داشتند پیام های خود را رمزگزاری کنند. Nordby، یک کلید برای رمزگشایی این پیامها  کشف کرد، بنابراین قادر به رمزگشایی قطعه ای از چوب با پیام عاشقانه شد. این قطعه از چوب با کد “jötunvillur” کد گذاری شده بود، اما بسیاری از انواع مختلف رمزها نیز وجود دارند.

دلیل اینکه وایکینگ ها پیام های خود را کد گذاری می کرده اند هنوز به طور کامل مشخص نشده است، اما دانشمندان نظریه های مختلفی دارند. برخی بر این باورند که کدهای ممکن است به عنوان ابزاری برای آموزش استفاده شده باشند. در کد jötunvillur، به عنوان مثال، آخرین حرف از نام یک کد شخصیت آن حرف می شد – نوشتن کد “F” ، که تلفظ آن بصورت “Fe”، “E” را نتیجه می دهد.در حالی که “K” بصورت”Kaun  ” تلفظمی شود و منتج به ” N. ” می شود. در واقع تمام این پیام ها در جهت رساندن مفهومی زیبا ارسال می شده اند.