این ایده، ایده آشنایی است و آن را در فیلم های علمی تخیلی که فضانوردان را به ماموریت های طولانی در فضای بین ستاره ای فرستاده اند، دیده اید. در تمامی این فیلم ها از آواتار گرفته تا ۲۰۰۱، ادیسه فضایی، از سیستم های حفظ حیات پیچیده ای استفاده شده است که می توانند تجسم تصویری فناوری های پیچیده ای باشند که در سال های آینده برای بردن فضانوردان استفاده خواهد شد. جالب است درست زمانی که بسیاری از ما به مریخ به عنوان سیاره ای برای کاوش نگاه می کنیم، محققان مشغول کار برای تحقق رویای سفر در خواب زمستانی به دوردست های کیهان هستند. یکی از آن ها دکتر جان ایبردفورد، رئیس شرکت آمریکایی Space Work Engineering و برنده کمک هزینه اهدا شده برای سرمایه گذاری در این فناوری پیشگام است. او می گوید:” ما در کوتاه مدت تلاش می کنیم شرایط خواب عمیق را برای خدمه فضاپیمایی که به سمت سیاره سرخ خواهد رفت، شبیه سازی کنیم. آنها به زمانی حدود شش تا نه ماه برای رسیدن به مریخ نیاز دارند.”

فضاپیما

روش عمیق خوابی که تیم Space Works مشغول کار روی آن است، به هیپوترمی درمانی نیز معروف است. ایبرفورد می گوید: ” این شیوه اغلب برای کاهش عوارض ناشی از تروما و جراحات شدید در بیماان استفاده می شود. القای این حالت رخوت در فرد، نیازمند کاهش دمای مرکزی بدن او به حدود شش درجه سانتی گراد و استفاده از کمی آرامبخش ضعیف است. این فرایند بسیار متفاوت از شیوه ای است که در فیلم های علمی تخیلی شاهد آن بوده اید. ما نمی خواهیم از سرمای شدید برای نگهداری بدن فضانوردان و توقف کلیه فعالیت ها در سطح سلولی استفاده کنیم.هدف ما تنها نگه داشتن خدمه در حالتی غیرفعال و محدود به فضایی اندک در بخشی خاص از ماموریت های فضایی است.”

این تیم در نظر دارد برای زنده نگه داشتن فضانوردان از فناوری استفاده کند که در حال حاضر در بیمارستان ها مورد استفاده قرار می گیرد. ایبردفورد در این باره می گوید: ” فضانوردان از طریق تزریق داخل وریدی (TPN)، مواد غذایی و آب مورد نیاز بدن خود را دریافت خواهند کرد. در حال حاضر این روش برای تامین مواد مغذی مود نیاز عده ای از بیماران سرطانی و به منظور افزایش طول عمر آنها استفاده می شود.”

به کارگیری این شیوه علاوه بر اینکه می تواند هزینه های ارسال خدمه به ماموریت های فضایی طولانی را کاهش دهد، نتایج با ارزش دیگری نیز به دنبال خواهد داشت. ایبرفورد می گوید: ” زمانی که خدمه بتوانند در حالت خواب زمستانی مسیر را طی کنند، به شکل قابل توجهی در جرم و حجم فضای مورد نیاز برای اسکان آنها صرفه جویی خواهد شد و در نهایت به فضاپیماهای کوچک تر و سبک تری نیاز خواهیم داشت. با استفاده از این فناوری می توان محل استقرار خدمه را به مدلی کوچک که تنها از چهار تا شش تختخواب مجزا برای هر فضانورد تشکیل شده، تقلیل داد. در حالی که می دانیم که مکان اختصاص یافته به خدمه در حال حاضر از فضایی برای آماده سازی غذا و صرف آن، تمرینات ورزشی، بخش های مطالعاتی، حمام و دستشویی، تختخواب ها و سرگرمی تشکیل شده است.” استفاده از شیوه خواب زمستانی می تواند به نفع فضانوردان نیز باشد. ایبردفورد می گوید: ” د ماموریت های فضایی که مریخ را مورد هدف قرار می دهند، تیمی کوچک از خدمه باید زمانی طولانی را تحت استرس بالا و در فضایی اندک سپری کند و می دانیم که هیچ راه برگشتی وجود نداردو ما می توانیم بخش قابل توجهی از این فشا روانی را در مرحله ای که هرلحظه اش استرس زاست، با به خواب بردن فضانوردان در تمام مسیر از آنها بگیریم.”

اگرچه این فناوری باد آزمون های بسیاری را از سر بگذراند تا روزی بتواند شانس ورود به فضاپیماها را پیدا کند، اما ایبردفورد معتقد است؛ استفاده از خواب زمستانی یکی از بهترین راه ها برای تسهیل سفرهای فضایی است. او می گوید: ” فقط تصورشش را بکنید، یک بلیط می خرید، تمام مسیر را می خوابید و شش ماه بعد شاداب و سرحال در مریخ پیاده می شوید.”