با درود بر ایران بزرگ و ایرانیان گیتی، از مجله ادبی WeAre.ir با شما هستیم تا این بار عاطفه را با سوز دل همره کرده و پیکان عشق را با قلب میهن پرست خویش پیوندی دوباره دهیم. با زبان شیرین پارسی از تلخی جدایی شهرهای ایران زمین سرودن، درد جانسوزی است. شما را با رنج میهن پرستانه خویش همدرد می خواهم. سرزمین های بسیاری که خون فرهنگ ایرانی در رگ هایشان جاری است امروز از ما جدا افتاده اند. از سمرقند و بخارا گرفته تا مرو و بلخ و هرات و گنجه . این قصه دردناک سر درازی دارد. امروز به هرات و افغانستان پرداخته ام.

ایرانیان باید بدانند سرزمین آریانا، که تفکر شوم انگلیس و وابستگانش، نام افغانستان را برآن نهاد، از دوره کوروش بزرگ همواره بخشی از خاک پاک ایران زمین بوده است. بعد ها افغانستان بخشی از خراسان بزرگ ایران بود. تا چندی پیش بخشی از آن هنوز در مرز های ایران می زیست. هرات یکی از ایرانی ترین شهر های سرزمین پارس و بخشی اصلی از ایران بود. هرات، این یاقوت مشرق تاب، مهد هنر و فرهنگ و اندیشه ایرانی، شهر شاهزاده نشین ایران بود. اما کمتر از ۱۶۰ سال پیش در سال ۱۸۵۶، استعمار ننگ آلوده ی بریتانیا، دست به کار جدایی سرزمین هرات از ایران شد و با اعزام نیرو به خلیج همیشه فارس، دولت ایران را تحت فشار قرار داد تا از جگر گوشه خویش دست بکشد و ناصر، پادشاه بی غیرت از دودمان نالایق قاجار، چنین کرد.

آریانای ما در دوره معاصر، سال ها مورد تجاوز شوروی بود. سپس دچار جنگ داخلی و فتنه طالبان شد. آنگاه مورد تجاوز غرب و آمریکا قرار گرفت. اینک به بزرگ ترین تولیدکننده مواد مخدر در جهان تبدیل شده است و از آسیب های اجتماعی این پدیده شوم رنج می برد. آنچه بر سر این ملت رفته است دردناک تر از آن است که بتوان برشمرد.

اینک این ابیات را برای خاک پاک ایران شرقی ام سروده ام.

 

به خود دیدی جنایت های جنگی…………………چه آمد بر سرت معصوم بنگی؟

تو در ویرانه ات خونین ترینی…………………..هرات ای پاره تن دست فرنگی

یتیم از خانه بردندت به تبعید……………………نشد هرگز در آزارت درنگی 

خراسان بزرگم تکه تکه است…………………..درون سینه می گرید فشنگی

ازان یاقوت دری گوی میهن…………………….جدا شد نیمه ی خونابه رنگی

نمانده است از هزاران کاخ فرهنگ……………….درآن کوخ آشنا جز پاره سنگی

ازان بی غیرتی ها تا قیامت……………………..گریبانگیر قاجار است ننگی

وطن دلتنگ فرزندان خویش است………………..دل از نامرز ها آمد به تنگی

                                                                                  مهدی آل ابراهیم