گیاهان طی فرایند فتوسنتز از دی اکسید کربن برای تولید گلوکز استفاده می کنند. برای ساخت هر مولکول گلوکز، شش مولکول دی اکسید کربن مصرف می شود. این اجزای ساختمانی پایه سپس برای تولید انرژی و همچنین ایجاد ساختار خود گیاه، مورد مصرف قرار می گیرند. اگرچه این واکنش بیوشیمیایی برای تمام گیاهان یکسان است؛ اما هرچقدر سرعت رشد گیاه بیشتر باشد، مصرف ئی اکسید کربن آن نیز بیشتر خواهد بود. بر همین اساس، گیاه بامبو بهترین مکنده دی اکسید کربن جو است.

با این وجود، گیاهانی با رشد سریع عمر چندان طولانی ندارند. زمانی که گیاه می میرد، تمام کربن موجود در آن توسط حشرات، قارچ ها و میکروب ها شکسته شده و مجددا به صورت دی اکسید کربن آزاد می شود. به همین دلیل گیاهانی که طولانی ترین عمر را دارند، به عنوان بهترین حذف کننده دی اکسید کربن از جو شناخته می شوند؛ که شامل درختان پرجرم و سخت پوب جنگلی می شود. با تمام این اوصاف، تمام این اوصاف موقتی است. درنهایت هر درختی می میرد و تمام دی اکسید کربن خود را مجددا به جو زمین باز می گرداند.