این دو تصویر از آرال به خوبی نشان می‌دهد طی ظرف ۱۴ سال گذشته کدام قسمت دریاچه به کلی خشک شده است. تصویر سمت راست در سال ۲۰۰۰ تهیه شده و تصویر سمت چپ در سال ۲۰۱۴٫ آرال که روزگاری چهارمین دریاچه بزرگ جهان بود حالا تنها بخش کوچکی در غرب آن باقی مانده که قربانی سیاست‌های غلط مدیریت و منابع آب شده است.

221-620x330

در دهه ۶۰ میلادی دولت شوروی دو رود سیحون و جیحون را که تامین‌کننده اصلی آب آرال بودند به سمت صحرای قرقروم برگرداند. این تغییر باعث شد تا این منطقه تبدیل به صادر کننده نخست پنبه در جهان شود. اما حالا آرال خشکیده و نمکی که باد از روی این دریاچه خشکیده بلند می‌کند، بزرگ‌ترین تهدید کشاورزی در منطقه است و بخش عمده‌ای از زمین‌های کشاورزی را تبدیل به زمین بایر کرده است. علاوه بر این نمک‌های سمی باعث شده‌اند این منطقه بالاترین نرخ ابتلا به سرطان در جهان را داشته باشد. به این ترتیب آرال قربانی کشاورزی در منطقه شد و کشاورزی هم قربانی نمک‌های آرال و حالا صحرای «آرال قوم» به جای دریاچه‌ای به جا مانده که تا همین ۴۰ سال قبل بند‌های ماهیگیری و کشتیرانی بر ساحل آن شهر‌های پر رونقی ساخته بودند و باد حالا به جای بادبان کشتی‌ها بر خاک صحرا می‌وزد.