در سال‌های اخیر،DCA  توجه زیادی به عنوان یک ابزار بالقوه ساده و مقرون به صرفه برای هدف قرار دادن تومورها گلیکولیتیک به خود جلب کرده است. این در حالی است که عوارض جانبی محدودی در اندام‌های سالم اکسیداتیو از خود نشان می‌دهد. علاقه به این دارو از سوی جامعه علمی، بیماران مبتلا به سرطان و رسانه ها در سال ۲۰۰۷ برافروخته شد، بعد از این‌که یک گروه از دانشگاه آلبرتا گزارش کردند که DCA به طور منحصربه‌فردی برای خطوط سلول‌های سرطانی انسانی سمی می‌باشد و رشد تومور ریه A549 و تومورهای زنوگرافت در موش صحرایی را مهار می‌کند . از آن زمان به بعد، گزارشات بیرون آمده بر روی کارآمدی DCA در شرایط برون‌تنی و درون‌تنی برخی از ویژگی‌های جالب و معما گونه DCA  را آشکار ساخته است، که موردDCA  را از بسیاری از داروهایی که به عنوان عوامل ضد سرطان توسعه داده شده اند، متمایز می سازد.

0

تعداد انواع سرطان‌های مختلف و استراتژی‌های تجربی مورد آزمایش قرار داده شده تا به امروز بیش از حد محدود هستند تا برای نتیجه گیری کلی در مورد کارآمدی DCA در برابر همه انواع تومورها بکار رود. با استفاده از این نکته، مقایسه کیفی مقالات علمی نشان می‌دهد که DCA اثر ضد سرطانی بیشتر در محیط درون تنی نسبت به اثر ضد سرطانی سلول در شرایط برون تنی نشان می‌دهد.

مبنای مکانیسمی برای فعالیت ضد سرطانی DCA مجددا در آزمایشگاه با استفاده از رویکردهای بیوشیمیایی، سلولی و پروتئینی[۱] ارزیابی شده است. نتایج نشان می‌دهد که DCA نسبتا غیر فعال است (IC۵۰ ≥۱۷mM، ۴۸ ساعت)، آپوپتوز را فقط در غلظت های بالا (≥ ۲۵ mM، ۴۸ ساعت) القا می‌کند و بطور انتخابی سلول سرطانی را از بین نمی‌برد . تحلیل پروتئینی ۲D-PAGE، سرکوب رشد القا شده توسط DCA بدون القای آپوپتوز را تائید کرد. بعلاوه، DCA میتوکندری‌ها را بی قطب می‌کند و تولید گونه اکسیژن فعال (ROS) در تمام انواع سلول را افزایش می‌دهد. البته مشخص شد که DCA فعالیت گزینشی بر علیه سلول‌های rho(0) [نقص دی‌ان‌ای میتوکندری (mtDNA)] دارد و با ۲‌ـ‌دئوکسی‌گلوکز[۲] در سلول‌های HCT116 p53(-/-) با نقص کمپلکس IV، سینرژی[۳]می‌کند. دی‌کلرواستات در آزمایشگاه با سیس پلاتین و توپوتکان[۴] نیز اثر سینرژیسم دارد، که دو عامل آنتی نئوپلاستیک هستند که مشخص شده است به DNA میتوکندری آسیب می‌رسانند. این داده ها نشان می‌دهد که در سلول‌هایی که تنظیم شده‌اند تا از گلیکولیز بصورت گزینشی برای تولید ATP استفاده کنند (مثلا از طریق جهش‌های mtDNA) توانایی DCA در القای فسفریلاسیون اکسایشی، سمّیت گزینشی ایجاد می‌کند. توانایی DCA در هدف گرفتن سلول‌های دارای نقص در زنجیره انتقال الکترون و سینرژی کردن با مواد شیمی درمانی موجود، از توسعه پیش بالینی بیشتر حمایت می‌کند .

بونت و همکارانش سرکوب رشد زنوگرافت تومور ریه انسانی A549 زیرپوستی و رگرسیون‌های حاصل از مصرف DCA از طریق آب شرب به میزان mg/l 075/0 در موش‌های عریان، را گزارش کردند. برای معتبر کردن این مشاهده، اثر DCA در موش های عریان حامل زنوگرافت‌های تومور ریه انسانی A549-ASC1 در کارهای تحقیقاتی دیگر نیز بررسی گردید . وقتی DCA به میزان mg/mL 075/0 در آب شرب داده شد، سرکوب رشد تومور[۵] توسط A549 ASC-1 (T/C 53 درصد) مشاهده شد، که نشان دهنده سرکوب رشد تومور است. در مقابل، تزریق زیرجلدی در کاهش رشد تومور موثر نبود. نتایج این کار تائید می‌کنند که DCA وقتی در آب آشامیدنی مصرف شود فعالیتی بر علیه زنوگرافت های A549 دارد.

اولین اطلاعات در ارزیابی DCA برای درمان سرطان‌های انسانی اخیرا گزارش شده است . در این مطالعه،DCA  در ترکیب با عمل جراحی، تموزولومید و پرتو برای درمان پنج بیمار مبتلا به گلیوبلاستومای چند شکلی استفاده شد. در حالی‌که محققین این کار نتایج امیدوار کننده بالینی در چهار نفر از این پنج نفر ارائه دادند، تاکید این گزارش، تجزیه و تحلیلex vivo  ی سلولهای تومور قبل و بعد از درمان با DCA بود. آنها تغییرات در پتانسیل غشای میتوکندری، مقادیر افزایش یافته رادیکال‌های اکسیژن تولید شده میتوکندریایی و افزایش آپوپتوز سلول تومور گزارش دادند. مطالعات مکانیستیکی سطوح تغییر یافته از سیگنالینگHIF1، فعال‌شدن P53 و کاهش رگ‌زایی نشان دادند. این داده‌ها نشان می‌دهد که DCA دارای مکانیسم‌های بسیاری پایین دست اثر مهاری خود بر PDKs است. بدیهی است که تعداد بیشتری از بیماران، ترجیحا از تعدادی از سایت‌های مختلف، نیاز هستند تا درمان شوند، تا قادر به تعمیم این نتایج هیجان انگیز باشیم. گلیوبلاستوما تومورهای بسیار مهاجمی هستند که هیچ درمان قطعی ندارند و درمان‌های موجود و در دسترس طول عمر را فقط به مقدار کم بالا می‌برد بقای مورد انتظار در GBM زود تشخیص داده شده تنها بیش از یک سال است در حالی‌که جان سالم به در بردن با وجود درمان کمتر از شش ماه می‌باشد. به عبارت دیگر داروهایی که گلیکولیز را مهار می‌کنند بصورت ضروری منجر به افزایش درGO  می‌شوند و به سادگی می‌توانند منجر به تخریب تولید انرژی و مرگ غیر انتخابی سلول شوند.

[۱] proteomic

[۲] ۲-deoxyglucose

[۳] synergize

[۴] topotecan

[۵] Tumor growth suppression