پاسخ این سوال تا حد بسیار زیادی وابسته به این موضوع است که تعریف شما از حیات چه باشد. اروین شرودینگر فیزیکدانی بود که در خلال سال های دهه ۴۰ میلادی تعریفی مبتنی بر نظریه ترمودینامی از موجودات زنده ارائه داد. موجودات زنده شرودینگر سیستم هایی منظم هستند که برای حفظ نظم خود، از جهان اطراف انرژی می گیرند و آن را بی نظم می کنند، مثلا گیاهان به خرج بی نظم شدن خورشید زنده می مانند. هر چیزی که بی نظم می شود، انرژی ذخیره شده اش آزاد شده و کسری از این انرزی می تواند برای منظم نگه داشتن یک سیستم دیگر، مثلا یک موجود زنده به کار گرفته شود. تفاوت موجودات زنده با سیستم های خود سازمانده غیر زنده، در پیچیدگی اجزای مرکب موجودات زنده است و همین پیچیدگی کمک می کند موجود زنده همیشه خود را در معرض جریان انرژی قابل جذب قرار دهد. با این تعریف، هر گوشه ای از منظومه شمسی که در آن جریان انرژی و مقداری ماده سیال وجود داشته باشد قابل زیست است؛ منتها موجوداتی مانند باکتری ها می توانند در اغلب محیط های زیست پذیر منظومه شمسی زندگی کنند. هرچقدر شرایط این محیط ها به زمین شبیه تر باشد، انتظار دانشمندان برای پیدا کردن موجودات زنده مشابه ما زمینی ها در این محیط ها بیشتر است. بنابراین جاهایی مثل زیر پوسته مریخ یا برخی اقمار بزرگ منظومه شمسی که حاوی اقیانوس هایی از آب یا هیدروکربن ها هستند، بهترین نامزدها برای جست و جوی حیات هستند.