آورده اند که شبی پادشاه از سرای شاهانه بیرون آمده تا چند قدمی در حیاط قصر من باب حضم غذا بزند. پیرمردی خسته و رنجور را در حال جارو زدن قصر بدید. نظری بر پیرمرد افکند و چون جامه پاره وی بدید الطاف ملکوانه لبریز شد و به او گفت: پیرمرد چگونه در این هوای سرد با این جامه پاره صبر توانی کرد؟ بمان تا بگویم لباسی گرم از لباس هایم را برای تو آورند.
چون پادشاه به سرای بازگشت، آنچه را که با پیرمرد گفته بود فراموش کرد. چون صبح شد جنازه پیرمردی را در قصر یافتند که در دست وی کاغذ مچاله شده ای بود که در آن با خطی ناخوانا نوشته شده بود:
“ای پادشاه من هر شب به همین جامه پاره شب را به صبح می رساندم ولی امشب قول لباس گرم تو، صبر از من برده و مرا خواهد کشت”

حکایت پادشاه و پیرمرد ژنده پوش