بررسی ای متفاوت از رابطه بازی های رایانه ای و خشونت
همه روزه شاهد مقالات و تبلیغات بسیاری هستیم که در مورد ارتباط بین بازی های رایانه ای و خشونت بین جوانان و نوجوانان بحث می کند. اما سوالی که مطرح است این است که آیا این نظریه بر پایه اطلاعات علمی است و یا یک باور و اتهام است؟
تحقیقات نشان داده اند که هیچ ارتباطی بین محتوای رسانه ها و خشونت در زندگی واقعی وجود ندارد. شواهد معتبر در دنیای واقعی از ارتباط بین بازی ها و خشونت نشان می دهد که:
- برخلاف آنچه که انتظار می رود جرم و جنایت خشونت آمیز، به ویژه در میان جوانان، از اوایل ۱۹۹۰ بطور چشمگیری کاهش یافته است. که در طول همین دوره از زمان، محبوبیت و استفاده از بازی های رایانه ای افزایش یافته است.
- بازی های بسیاری با محتوای خشونت در آمریکا بفروش می رسد و البته بازی هایی با درجه خشونت به مراتب بالاتر در دیگر کشورها به فروش می رسند. با این حال، سطح جرم و جنایت های خشونت آمیز در این کشورها به مراتب کمتر از ایالت متحده است. این مورد نشان می دهد که خصوصیت های شخصی فرد، در دسترس بودن اسلحه و عوامل محیطی دیگر بر ارتکاب جرم تاثیر می گذارد. بررسی های واشنگتن پست در ۱۰ عدد از بزرگترین بازار بازی های ویدئویی در سراسر جهان نشان داد که هیچ ارتباط آماری بین استفاده از بازی های ویدیویی و مرگ و میر مربوط به اسلحه وجود ندارد.
مقامات بسیاری، مطالعات علمی را بررسی کرده و دریافته اند که هیچ ارتباطی بین برنامه نویسی خشونت و رفتار خشونت آمیز وجو ندارد. حقیقت این است که هیچ تحقیق علمی که تایید کننده ارتباط بین کامپیوتر و بازی های رایانه ای و خشونت باشد وجود ندارد.
علم چه می گوید؟
مطالعات روانشناختی نشان داده اند که ارتباطی بین بازی های رایانه ای و اثرات مضر آن بر کودکان وجود ندارد. در کتاب «سرقت بزرگ دوران کودکی: حقایق شگفت انگیزی درباره بازی های ویدئویی خشن و آنچه والدین می توانند انجام دهند»، نویسندگان Cheryl Olson وLawrence Kutner با انجام تحقیقی بر روی ۱۲۰۰ نوجوان به نتایج جالبی رسیدند. از نظر این دو، بازی رایانه ای در حقیقت یکی از بزرگترین فعالیتهای اجتماعی نوجوانان است، انجام بازی با همراهی دوستان میتواند به اجتماعی ساختن کودکان و نوجوانان کمک کند. تحقیقات نشان میدهد که بازیهای خشونت آمیز تنها منحصر به پسربچه های بی وجدان نیست، بلکه بازی GTA IV دومین بازی محبوب بین دختران نوجوان نیز می باشد.
هرچند این تحقیقات نشان می دهد کسانی که بازیهای رایانه خشونت بار انجام میدهند، ۵۱ درصد تمایل بیشتری به شرکت در دعوا دارند، درحالیکه بقیه ۲۸ درصد تمایل به شرکت در جنجالهای مختلف را دارند. اما از سوی دیگر، همین تحقیقات ثابت میکند که شرکت این افراد در دعواها و جنجالها، پیش زمینه های دیگری به جز بازی رایانه ای داشته است. اکثرا پیش از اینکه بخاطر بازیهای رایانه ای تمایل به خشونت داشته باشند، قربانی خشونت های خانوادگی، بزرگ شدن در محله های کثیف و دیگر مشکلات اجتماعی بوده اند.
وقتی بچه های ما خشن و افسرده می شوند، نمره هایشان کم میشود و پرخاشگر میشوند، اولین کاری که می کنیم دسترسی او را به بازیهایش قطع میکنیم. اینکار در واقع سرپوش گذاشتن بر رفتار غلط خود ماست. بازیهای رایانه ای به سپری برای مشکلات واقعی فرزندان ما تبدیل شده است.
به عقیده Kutner اگر دختر ۱۵ ساله شما دائما در حال بازی کردن است، مطمئنا باید نگران باشید، چون این رفتار طبیعی نیست. اما در مورد پسرها، بازی کردن در واقع به یکی از مهمترین امور اجتماعی آنها تبدیل شده است.
یکی از جامعه شناسان دانشگاه UCS هم با این ایده که بازیهای رایانه ای باعث بروز خشونت در نوجوانان میشوند مخالف است.
خانم Karen Sternheimer میگوید: باید چیزهایی فراتر از بازیهای رایانه ای را برای پیدا کردن عامل خشونت در جوانان و نوجوانان بررسی کرد. در حالیکه ما بدنبال بررسی تاثیر بازیهای رایانه ای روی نوجوانان هستیم، علتهای دیگر مثل محله های آلوده (آلودگی اجتماعی)، خشونت خانوادگی، بیکاری و … اصلا بعنوان فاکتور موثر در این تحقیقات به حساب نمی آیند. به طور مثال وقتی در یک نوجوان زمینه های نژاد پرستی وجود داشته باشد، نژاد مخالف خود را به راحتی کتک میزند و همه انگشت اشاره خود را به سمت بازیهای رده M (بازی های گروه سنی ۹ تا ۱۲ سال) می گیرند، حال آنکه هیچکس این نوجوان را بررسی نمیکند تا ببیند علت واقعی خشونت او چیست. اگرچه تاثیر بازی های رایانه ای در تحریک نوجوانان را نباید نادیده گرفت، ولی علت اصلی بروز خشونت، عوامل گسترده ای به جز بازی های رایانه ای است.
پرفسور دیمیتری ویلیامز نیز در تحقیقی ۵۶ ساعته ثابت کرد که بازیهای رایانه ای ارتباط مستقیم با بروز خشونت در نوجوانان ندارند. پروفسور ویلیامز که از نتایج این تحقیقات شگفت زده به نظر میرسد اینچنین میگوید:
تحقیقات ما هیچ ارتباط مستحکم و مستقیمی بین بازیهای خشونت بار و افزایش خشونت در نوجوانان نشان نمی دهد. هرچند بازیهایی که ما تست کردیم همگی دارای خشونت فانتزی بودند، که ممکن است نتایج با بازیهای دارای خشونت رئالیسم و واقع گرایانه تاثیر متفاوتی داشته باشند.
پروفسور ویلیامز به آثار مثبت بازیها نیز اشاره میکند: «هرچند وقت یکبار ما میتوانیم ۴۰ نفره با هم مشارکت کنیم، برای زنده ماندن تلاش کنیم و دنیا را نجات دهیم ؟ یک بازی MMO این شرایط را در اختیار ما می گذارد که واقعا یک مهارت سازنده است». در واقع بازیها عامل موثری در شکوفایی پتانسیلهای پنهان نوجوانان و تقویت کار گروهی آنها است.
دکتر اولسون نیز در مصاحبه با سایت Game Couch درباره تحقیقاتش صحبت می کند و می گوید :اکثر کسانی که بازیهای رده M را بازی می کنند، برای کنترل احساسات، خالی کردن خشم و تمرکز کردن به این بازیها می پردازند.
در تحقیقات ما ، GTA رتبه اول محبوبیت بین پسران و رتبه دوم محبوبیت بین دختران را داشت، بنابراین نباید نوجوانان را از انجام این بازی محروم کرد. راهکار مناسب این است که شما با محیط بازی آشنا شوید و به راحتی نگرانی های خود را با فرزندانتان در میان بگذارند و آنها را حل کنید. کنار او بنشینید و مثلا با او GTA IV بازی کنید و احساسات او را بررسی کنید. اگر بعد از چند ساعت بازی کردن عصبی و پرخاشگر شد تصمیم خود را بگیرید.
تحقیقات دکتر اولسون در دانشگاه هاروارد ثابت کرد که بروز خشونت در بین نوجوانان بعلت بازیهای رایانه ای یک افسانه است. هرچند آنرا کامل رد نمی کند، ولی علت اصلی را چیز دیگری می داند. وی به نکات مثبت بازی کردن مثل کنترل احساسات، افزایش تمرکز و افزایش کار گروهی و صبر در نوجوانان نیز اشاره میکند.
