فتوسنتز یا نورکافت فرآیندی است که طی آن برخی باکتری‌ها، جلبک‌ها و گیاهان از انرژی نور خورشید برای تجزیه آب به هیدروژن و اکسیژن و پیوند هیدروژن‌های آن به دی‌اکسید کربن و در نهایت تشکیل قند و اکسیژن استفاده می‌کنند. مقداری از این قند برای ساخت یاخته‌های گیاهی استفاده می‌شود و مقداری از آن نیز دوباره به آب و دی‌اکسیدکربن تبدیل می‌شود تا گیاه از آن انرژی به دست بیاورد. نور ماه کامل زیر آسمانی صاف، شش‌هزار بار از نور خورشید در یک روز معمولی کم‌توان‌تر است. با این وجود واکنش‌های فتوسنتز باز هم زیر چنین نوری (البته شش‌هزار بار آهسته‌تر) می‌توانند انجام شوند. این مقدار فتوسنتز به قدری کم است که حتی کفاف سوخت‌وساز خود گیاه را هم نمی‌دهد. به همین دلیل سوخت و ساز قند در گیاهان طی شب، نسبت به دی‌اکسیدکربن مصرف‌شده طی فتوسنتز آهسته شبانه، مقدار بیشتری دی‌اکسید کربن تولید می‌کند. با بالاآمدن خورشید فتوسنتز لحظه به لحظه بیشتر و بهینه‌تر می‌شود تا جایی که در ساعات سپیده‌دم، میزان جذب دی‌اکسید کربن در گیاه به اندازه میزان دی‌اکسیدکربن دفع‌شده، می‌رسد و سپس از آن هم بالا می‌زند. از آنجا که فتوسنتز شبانه به هیچ درد گیاه نمی‌خورد، بسیاری از گیاهان طی شب‌ها برگ‌های‌شان را جمع می‌کنند تا چرخه روزانه آنها که زمان گل‌دهی را تنظیم می‌کند، به هم نخورد.

24-620x330