کبد بزرگترین غده بدن است و بعد از پوست، بزرگترین عضو بدن است و در بسیاری از فعالیت های حیاتی بدن به ویژه ساخت برخی پروتئین ها و سم زدایی و ترشح صفرا شرکت دارد. هیپاتوسیت ها هشتاد درصد سلول های کبدی را تشکیل می دهند که نقش مهمی در ذخیره چربی و قند دارند و برخی پروتئین های مهم خون را می سازند. هرکدام از این سلول ها (که ممکن است بیش از یک هسته داشته باشند) به تنهایی هم یک غده درون ریز است و هم یک غده برون ریز، یعنی هم به خون و هم به خارج خون ترشح می کند. آلبومین، پروترومبین، فیبرینوژن، لیپوپروتئین ها و هپارین برخی از پروتئین های ریخته شده از این سلول ها به درون خون هستند. با اینکه این سلول ها عمر زیادی دارند، ولی ر بیشتر مهره داران، در صورت آسیب به کبد، می توانند به سرعت تکثیر شوند و بافت کبد را ترمیم کند. قدرت ترمیم کبد در انسان محدود تر از بسیاری جانوران دیگر است، اما باز هم می توان به این قدرت ترمیم تکیه کرد و امیدوار بود که پس از جدا کردن قسمت های آسیب دیده کبد، از قطعات کوچ کبد سالم مانده، دوباره بافت سالم کبد رشد کند. پس از جدا کردن قسمتی از از کبد فرد سالم و پیوند آن به فرد بیمار، پس از مدتی کبد هر دو نفر ترمیم می شود. با این وجود کبد فنا ناپذیر نیست و موادی مثل الکل، برخی داروها، ویروس هایی مانند عامل هپاتیت B و C می توانند آسیب های جبران ناپذیری به کبد وارد کنند.