بیشتر پرنده‌ها بیش‌تر از ۱۵۰ متر از سطح زمین اوج نمی‌گیرند و بنابراین به سختی می‌توانند فکر رسیدن به ابرها را بکنند، مگر اینکه خود ابرها تشریف بیاورند، نزدیک سطح زمین و هوا را مه‌آلوده کنند. اما پرندگان مهاجر بیشتر در ارتفاع ۶۰۰۰ متری مهاجرت می‌کنند و رکورد آنها هم در اختیار گله‌ای قوهای فریادکش است که در ارتفاع ۸۸۰۰ متری دیده شده‌اند. این ارتفاع بیشتر از اغلب ابرهایی است که در ارتفاعات پایین یا متوسط تشکیل می‌شوند. ابرهای استراتوس و آلتوستراتوس که در روزهای معمولی در آسمان می‌بینیم از جمله ابرهایی هستند که پرندگان مهاجر بالای آنها پرواز می‌کنند.

HQPixsBlog_1680x1050_202_zps2cbf6b8d-620x330

پرندگان برای گذشتن و عبور از میان این ابرها هیچ مشکلی ندارند، زیرا پرواز از میان ابرها درست مثل پرواز در هوای بارانی است و سرعت پرنده‌ها هم آن‌قدر زیاد نیست که اگر اتفاقی به مانعی مانند صخره یا درخت برخورد کردند، باعث آسیب جدی و مرگ آنها شود.