ماه جو بسیار بسیار رقیقی دارد؛ آن قدر رقیق که می توان با اغماض اندکی، گفت ماه اصلا جو ندارد و فشار گاز روی سطح ماه تقریبا معادل خلا است. این حقیقت برای بادکنک هلیمی شما اصلا خوشایند نیست؛ زیرا دو برایند موجب می شود آزمایش شناور سازی بادکنک روی سطح ماه با شکستی مفتضحانه روبرو شود. اولین برایند به آقای ارشمیدس مربوط می شود. حتما خبر دارید که ارشمیدس پیش از آنکه بدون لباس از گرمابه بیرون بدود، فهمیده بود وقتی جسمی را درون یک سیال فرو می بریم، به اندازه وزن سیال هم حجم آن جسم، از وزن جسم کاسته می شود. مثلا وقتی یک بالن پر از هلیم را در جو زمین فرو می بریم، به اندازه وزن هوایی که درون بالن می توانست جابگیرد (ولی به جای آن هلیوم پر شده) از وزن بالن کم می شود. از آنجا که وزن هلیم درون بالن از وزن هوای هم حجمش کمتر است، بالن جاوی هلیم عملا درون سیال شناور می شود و معلق می ماند. اما در ماه جو و سیالی وجود ندارد. وزن خلا هم در هر حجمی صفر است. بنابراین اگر یک بادکنک هلیمی را به ماه ببریم، باید به اندازه وزن خلا هم حجم وزن بادکنک از وزن آن کاسته شود که می شود صفر، بنابراین بادکنک هلیمی در ماه مثل یک تکه سنگ به سطج ماه می افتد، البته حتی این اتفاق هم نمی افتد، چون پیش از رسیدن بادکنک به سطح ماه به خاطر کم بودن فشار خارج بادکنک، بادکنک شما می ترکد و تنها لاشه پاره پوره آن، بدون آنکه حتی صدایش به گوش شما برسد (چون در خلا صدا هم منتقل نمی شود) به سطح ماه می رسد. بنابراین بادکنک های خود را به ماه نبرید.