انسان تا مدت ها پیش تنها با تکیه بر تخیل خود به پدیده های عجیب پیرامون خصوصا به آسمان می نگریست. با پیشرفت علم بخصوص در حوزه فضانوردی خیلی از تخیلات ما رنگ حقیقت به خود گرفت. در ادامه ده مورد از خاطره انگیزترین و ماندگارترین صحنه های ثبت شده توسط ناسا که تنها گوشه ای از زیبایی بی انتهای کائنات را ثبت نموده، خواهیم دید.

  1. Earthrise, 1968

10

تصویری که با کد AS8-14-2383  در بانک اطلاعاتی ناسا ثبت شده است. اما نام این تصویر در مجامع علمی و هنری Earthrise و یا برآمدن زمین و یا طلوع زمین است. داستان اینگونه آغاز شد، بعد از آزمایش‌های فراوانی که پس از فاجعه آپولو سه و کشته شدن ۳ کیهان نورد،  ناسا تصمیم گرفت که این پروژه را به هدف خود که رسیدن به ماه بود برساند. بنابر این بعد از آزمایشات فراوان نهایتاً در سال ۱۹۶۸ به پروژه آپولو ۸ رسیدند. پروژه‌ای که هدف از آن خروج ۳ کیهان نورد از جو زمین و نزدیک شدن به کره ماه ( تقریبا به فاصله ۱۰۰ کیلومتری )، مشاهده مستقیم قسمت ناپیدای کره ماه، بررسی این سیاره، تهیه عکس و نقشه برداری برای پروژه‌های بعدی، گردش به دور مدار زمین و ماه، استفاده از نیروی جاذبه بین سیاره‌ای و در نهایت به قصد آماده سازی مقدمات فرود پروژه آپولو ۱۱ بر روی ماه. در این پروژه سه کیهان نورد به نام‌های فردریک بورمن، ویلیام آندرس و جیمز لاول شرکت داشتند، همزمان با آموزش فضانوردان و فراهم آوردن مقدمات در دسامبر سال ۱۹۶۸ موشک ساترن ۵ که غول آسا ترین وسیله‌ای بود که بشر تا آن زمان برای پرتاب به آسمان ساخته بود، بر روی سکوی پرتاب در ایستگاه فضایی کندی فلوریدا قرار گرفت و شمارش معکوس برای پرتاب شروع شد. در نهایت موشک ساترن ۵ با موفقیت تمام پرتاب شد و لحظاتی بعد زمین را ترک کرد و از جو خارج شد.  در حدود ۳ روز بعد آپولو ۸  به نزدیکی ماه رسید جایی که ابتدای شروع پروژه تحقیقاتی بود. قرار بر این بود که آپولو به کمک جاذبه کره ماه سرعت اش را افزایش داده و در مدار کره ماه قرار بگیرد و چند دور به حول مدار کره ماه گردش کرده و در نهایت باز هم به کمک جاذبه سیاره مادر ( زمین ) و همچنین  موشک‌های پیشران خود به زمین باز گردد. لازمه این عمل آن  بود که آپولو به پشت کره ماه و جایی که بشر هیچ گاه آن را مستقیماً ندیده بود ( انسان بر روی زمین همیشه فقط یک سمت کره ماه را می‌بیند و سمت دیگر این کره از نظر ناظر زمینی همیشه مخفی است ) برود که همزمان با آن ارتباط رادیویی را با زمین از دست می‌داد. در ساعت ۲۴ دسامبر بالاخره آپولو به فاصله۳۰۰کیلومتری ماه رسید و ارتباط رادیویی در زمان مقرر قطع شد که همین قطع ارتباط نشانه‌ای بود که آپولو در مدار صحیح قرار دارد. در همین لحظات کیهان نوردان مشغول تهیه عکس و فیلم‌های ویدیویی از کره ماه شدند و آن را مورد کنکاش قرار دادند که ناگهان فرمانده بورمن با صحنه‌ای حیرت انگیز مواجه شد. لحظه‌ای که برای بشر هیچ گاه متصور نبود و آن چیزی نبود جز طلوع زمین از فراز کره ماه! بورمن که در آن هنگام در حال عکاسی از سطح ماه بوسیله فیلم‌های سیاه و سفید بود ناگهان با این صحنه مواجه شده و تعدادی عکس سیاه و سفید از این صحنه تهیه می‌کند،  لحظات نادری که زمین از پشت کره ماه بیرون می‌آید و هنوز نیمی از زمین پشت ماه پنهان است. لحظه‌ای که بشر تا آن زمان هیچ گاه ندیده بود. طلوع زمین از پشت سایه کره ماه که این گوی زیبای آبی رنگ را پدیدار می‌کرد. آندرس از این اتفاق استفاده کرد و چند ثانیه بعد و به کمک نگاتیو‌های رنگی و دوربین هاسبلاد Hasselblad 500EL و لنز ۸۰ میلیمتری خود تصاویر جاودانه‌ای را ثبت کرد، که ارزش آنها به مراتب بسیار بیشتر از تصاویر بورمن بسیار بود چرا که در تصویر کاپیتان زمین یک کره سرد و بی روح با توده‌ای از ابر‌ها از فراز کره بی جان ماه است، در صورتی که تصویری که توسط بورمن ثبت شده است زندگی و زیبایی و درخشندگی این گوی آبی رنگ را به اثبات می‌رساند. طلوعی که از فراز کره سرد و بی جان ماه ثبت شده. بعد از ثبت آن لحظه که تا سالها یکی از بهترین عکس‌های سیاره زمین بود آپولو باقیمانده عملیات را به انجام رساند و پیام رادیویی تبریک کریسمس را  به همراه آیاتی از کتاب مقدس به زمین مخابره کرد، که از این نظر هم پروژه آپولو ۸ اولین کریسمس بشر در خارج از جو زمین بود.

  1. The Blue Marble

تیلهٔ آبی زمین از فاصله ۴۵٬۰۰۰ کیلومتری

تیلهٔ آبی (The Blue Marble) مشهورترین تصویر کره زمین است که در ۱۶ آذر ۱۳۵۱ (۷ دسامبر ۱۹۷۲) توسط فضانوردان ماموریت آپولو ۱۷ از فاصله ۴۵٬۰۰۰ کیلومتری زمین و در مسیر کره ماه برداشته شده است. آپولو-۱۷ آخرین ماموریت پروژه آپولو بود و از آن پس هیچ انسانی از این فاصله کرهٔ زمین را مشاهده نکرده است. هنگام برداشتن عکس تیله آبی، خورشید درست پشت سر فضانوردان قرار داشت. تیله آبی یکی از تصاویر انگشت‌شمار کره زمین از فضا است که در آن تمامی قرص کره زمین با نور خورشید روشن شده‌است. در آن لحظه، کره زمین به نظر فضانوردان بصورت یک تیلهٔ آبی‌رنگ در فضا دیده می‌شد و برای همین عکس را «تیلهٔ آبی» نامگذاری کردند. قاره آفریقا، شبه جزیره عربستان، اقیانوس هند، بخشی از جنوب ایران، خلیج فارس و دریای عمان در تصویر تیله آبی دیده می‌شوند.

  1. Blue Marble 2012

تیله‌های آبی‌رنگ جدید که از مونتاژ نگاره‌های ماهواره‌ای از نیم‌کره‌های شرقی و غربی زمین در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ ساخته شده‌اند.

در تصویر تیله آبی ۲۰۱۲، قاره آفریقا، شبه جزیره عربستان، اقیانوس هند، بخشی از جنوب ایران، خلیج فارس و دریای عمان دیده میشوند. تصویر اصلی تیله آبی با توجه به موقعیت دوربین و فضاپیما حالت وارونه داشته، بدین ترتیب که قطب جنوب در بالای تصویر قرار داشته است.

  1. Black Marble

Europeناسا با استفاده از داده‌های ماهواره Suomi NPP، تصویری با قابلیت زوم کردن تهیه کرده که زیبایی‌های شب سیاره زمین را به تصویر می‌کشد. این تصویر نسخه بهبود یافته‌ای از تصویری است که سازمان ملی اقیانوسی و جوی آمریکا (NOAA) در تاریخ پنجم دسامبر (۱۵ آذر) از شب زمین تهیه کرده است. برای تهیه تصویر «مرمر سیاه» (Black Marble) از فناوری ابداعی شرکت Gigapan در ترکیب با داده‌های ماهواره رصدگر زمین Suomi NPP استفاده شده است. این تصویر قابلیت بزرگ‌نمایی داشته و کاربران می‌توانند با زوم کردن بر روی بخش های مختلف، جزئیات دقیقی از زیبایی‌های شب مناطق مختلف کره زمین را مشاهده کنند. برای دیدن تصویر زیبای زمین در هنگام شب می‌توانید به این آدرس نشانی http://www.ouramazingplanet.com/3866-black-marble-zoomable-image.html مراجعه کنید.

  1. “Pillars of Creation”, ۱۹۹۵

s

ستون‌های آفرینش (Pillars of Creation) که به ستون‌های آسمان نیز از آن یاد می شود، تصویری شناخته شده است که توسط تلسکوپ هابل از خرطوم فیل‌هایی واقع در سحابی عقاب گرفته شده. این خرطوم فیل‌ها از گازهای میان اختری و ذرات کیهانی تشکیل شده‌اند و در فاصله ۷۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارند. دلیل این نامگذاری این است که گاز و ذره کیهانی در حال آفرینش ستاره‌های جدید هستند و در عین حال نور ستارگان تازه تشکیل شده‌ای که در نزدیکی قرار دارند در حال فرسایش آنها هستند. این تصویر در اول آوریل ۱۹۹۵ گرفته شد و وبگاه Space.com آن را به عنوان یکی از ده تصویر برتری که توسط هابل گرفته شده انتخاب کرد. جف هستر و پال اسکاون ستاره شناسان بانی این عکس بودند که هردو در آن زمان با دانشگاه ایالتی آریزونا همکاری می‌کردند. این منطقه در سال ۲۰۱۱ نیز توسطرصدخانه فضایی هرشل متعلق به سازمان فضایی اروپا دوباره رصد شد. ستون‌ها از مولکول‌های هیدروژن سرد و ذرات کیهانی تشکیل شده‌اند که با پرتو فرابنفش ستاره‌های نسبتاً نزدیک و داغ در حال تبخیر نوری photoevaporation هستند. طول ستونی که در سمت چپ قرار دارد به شش تا هفت سال نوری می‌رسد. پیش آمدگی‌هایی که در نوک انگشت مانند ابرها به چشم می‌خورند از منظومه شمسی ما بزرگترند. تصویرهای رصدخانه فضایی هرشل ابری از ذرات داغ را در همسایگی ستون‌های آفرینش نشان می‌دهد که به نظر موج شوک یک ابرنواختر است. ظاهر این ابر گویای آن است که این منظره ۶۰۰۰ سال است که از بین رفته و با توجه به فاصله ۷۰۰۰ سال نوری ستون‌های آفرینش از زمین، تصویر این تخریب، ۱۰۰۰ سال دیگر برای ما قابل مشاهده خواهد بود. اما این نظریه مورد نقد نیز قرار گرفته چراکه گفته می‌شود، امواج رادیوییو ایکس حاصل از یک ابرنواختر باید شدید تر از آنچکه مشاهده می‌شود باشد. اگر چنین باشد، ستون‌ها با روند فرسایشی کندتری روبرو خواهند شد.

۵. “A Presidential Panorama of Mars”, ۱۹۹۷

marsapan_phoenix_600

ناسا، تصویر پانورامای نسبتا بزرگی از سیاره مریخ را که توسط مریخ نورد «کنجکاوی» گرفته شده منتشر کرد. این پانوراما بیش از یک میلیارد پیکسل را در خود جای داده که این پیکسل‌ها از ۸۹۶ تصویر به هم چسبانده شده‌اند. ناسا این تصویر گیگاپیکسلی را به عنوان شیوه‌ای برای تفحص و نگاهی نافذتر به سیاره سرخ برشمرده است. این نخستین پانوراما از سیاره مریخ نیست. در ماه مارس نیز تصویری چهار گیگاپیکلسی توسط اندرو بوردو با استفاده از تصاویر ناسا، تهیه شد؛ با این حال، این اولین تصویر پانورامایی است که توسط خود ناسا تهیه شده است. این تصویر ۱.۳ میلیارد پیکسلی Rocknest را به نمایش می‌گذارد؛ جایی که کنجکاوی نخستین نمونه‌ها را از خاک مریخ گردآوری کرد. تصاویر منفردی که این موزائیک را تشکیل می‌دهند، طی چندین روز مریخی و از تاریخ پنجم اکتبر تا شانزدهم نوامبر سال ۲۰۱۲ جمع‌آوری شده است. این تصویر به سمت جنوب متمرکز شده، کنجکاوی در پیش‌زمینه واقع شده و کوه Mount Sharp نیز در افق قرار گرفته است. به این دلیل که تصاویر به کاررفته برای ساخت این پانوراما طی چندین روز مریخی و در اوقات مختلف و تحت شرایط آب و هوایی متعدد گرفته شده‌اند، محصول نهایی، نمایی ناهموار دارد زیرا نور و سطوح گرد و غبار از مکانی به مکان دیگر تغییر می‌کند. باب دین از «لابراتوار پردازش تصویر چندماموریتی ناسا»، این پانوراما را از ۸۵۰ فریم حاصل از دوربین تله‌فوتوی Mast Camera کنجکاوی، ۲۱ فریم از دوربین با زاویه وسیع‌تر Mastcam و ۲۵ تصویر خاکستری از «دوربین ناوبری» (Navigation Camera) ساخته است.

۴. Challenger

ew

۲۵ سال پیش در روز ۲۸ ژانویه سال ۱۹۸۶ میلادی شاتل فضایی چلنجر ۷۳ ثانیه پس از آغاز پرتابش از پایگاه کیپ کاناورال در مرکز فضایی کندی ناگهان در مقابل دیدگان بهت زده میلیون ها بیننده تلویزیونی منفجر شد. دود سفیدرنگ غلیظی شبیه به پنبه در آسمان لاجوردین گسترش یافت.هفت سرنشین چلنجر در این حادثه کشته شدند. پس از ۵ سال پرواز و انجام ۲۴ ماموریت فضایی پرواز شاتل های فضایی آمریکایی به امری عادی تبدیل شده بود. اما این ماموریت چلنجر از دیدگاه رسانه ها با سایر ماموریت های فضایی تفاوت داشت. زیرا برای اولین بار یک شهروند عادی آمریکایی در جمع فضانوردان بود. خانم کریستا مک اولیف آموزگار تاریخ در یک دبیرستان ایالت نیوهمپشایر متاهل و مادر ۲ فرزند براساس قولی که ناسا از سال ها پیش تکرار کرده بود که روزی یک شهروند عادی را به فضا می فرستد ، فضانوردان حرفه ای را همراهی می کرد. دلیل انفجار چلنجر اختلالی بود که در بوستر یکی از موتورهایش بروز کرد.کابین شاتل چلنجر پس از انفجار با سرعت ۳۰۰ کیلومتر در ساعت درآب های اقیانوس سرنگون و از هم متلاشی شد و بزرگترین فاجعه فضایی آمریکا تا آن تاریخ را رقم زد. در این حادثه ، فرانسیس اسکوبی ، مایکل اسمیت ، جودیت رسنیک ، رونالد مک نایر ، الیسون اونیزوکا ، گریگوری جارویس و کریستا مک اولیف جان خود را از دست دادند. ۱۷ سال پس از این حادثه و فقط با ۳ روز اختلاف در روز اول فوریه سال ۲۰۰۳ شاتل فضایی کلمبیا پس از انجام ماموریت فضایی اش هنگام بازگشت به زمین و ورود به جو زمین منفجر شد و ۷ سرنشین آن کشته شدند و دومین فاجعه بزرگ فضایی آمریکا رخ داد. به این ترتیب ، در روز ۲۸ ژانویه سال ۱۹۸۶ میلادی شاتل فضایی چلنجر ۷۳ ثانیه بعد از اینکه از پایگاه کیپ کاناورال به هوا پرتاب شد ، در پهنه آسمان لاجوردین منفجر گردید.با مرگ ۷ فضانورد بزرگترین فاجعه ای فضایی آمریکا تا آن تاریخ رقم خورد. حادثه ای که بعدها مشخص شد عامل آن اشتباه انسانی و سهل انگاری بوده است.آن روز یک روز نحس برای سازمان ناسا بود که پس از ۱۷ سال بار دیگر ناسا چنین روز نحسی را تجربه کرد.

۳. Jupiter’s Great Red Spot

333

لکه سرخ بزرگ نام بزرگ‌ترین توفان عظیم چرخان در سطح سیاره هرمز (مشتری) است. این توفان در راستای کمربندها و منطقه‌های مشتری جریان دارد. از زمان کشف این لکه تا کنون، بارها دیده شده که قطر آن تا سه برابر قطر زمین افزایش یافته است. ابعاد لکه سرخ ۲۴۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ کیلومتر در جهت شرق به غرب و ۱۲۰۰۰ تا ۱۴۰۰۰ کیلومتر در جهت شمال به جنوب است. رنگ این لکه در سال‌های اخیر، نارنجی سوخته کمرنگ شده است. این لکه در اصل یک توفان واچرخندی دائمی در ناحیه °۲۲ در جنوب استوای مشتری است که دست کم ۱۷۷ سال است که وجود دارد و احتمالاً ۳۴۲ سال دیگر نیز ادامه خواهد داشت. بزرگی این توفان به گونه‌ای است که آن را می‌توان با تلسکوپ از زمین دید. احتمالاً نخستین کسی که آن را مشاهده کرد جووانی دومنیکو کاسینی بود که آن را در سال ۱۶۶۵ توصیف کرده است. این لکه در همه تاریخ مشاهده‌اش سرخ‌رنگ بوده به جز مدت کوتاهی در میانه‌های دههٔ ۱۹۷۰ میلادی. این لکه توسط رابرت هوک در سال ۱۶۶۴ میلادی کشف شد.

تصاویر جدید تلسکوپ هابل از لکه سرخ رنگ سیاره مشتری موسوم به چشم مشتریموجب شگفتی کارشناسان نجومی ناسا شده است. این توفان عظیم که بزرگ‌تر از زمین است، در حال کوچک‌شدن است.

براساس آخرین تصاویر ارسال شده که مورد بازبینی تیم ویژه کارشناسان و محققان ناسا قرار گرفته، لکه ‌اسرارآمیز و غول‌پیکر سیاره مشتری از قرن ۱۸ میلادی تاکنون چندین بار در معرض تحولات جوی قرار گرفته است، در آن زمان قطر آن ۴۰ هزار کیلومتر تخمین زده می شد. این توفان بزرگ‌ترین توفان منظومه شمسی است که به شکل مدار سرخ رنگ عمیقی ظاهر شده که توسط لایه‌های زرد کمرنگ، نارنجی و سفید احاطه شده است. سرعت بادهای درون این توفان چند صد مایل در ساعت برآورد شده‌اند و به اندازه‌ای بزرگ ‌است که سه زمین می‌توانند در کنار یکدیگر در درون آن قرار گیرند. «امی سیمون» از کارشناسان ناسا در مصاحبه با خبرنگاران اعلام کرد: تا پیش‌از این، رصد شگفت‌انگیز قطر لکه سرخ رنگ مشتری ۴۰ هزار کیلومتر بود که در سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۸۰ میلادی قطر لکه به ۲۲ هزار و ۵۰۰ کیلومتر رسید و در نهایت در آخرین رؤیت که توسط تلسکوپ فضایی هابل انجام شد، به ۱۶ هزار و ۱۰۰ کیلومتر تقلیل یافته است. دانشمندان از علت کوچک‌ترشدن هزار کیلومتری این لکه در هر سال، مطمئن نیستند. به نظر می‌رسد پیچش‌های بسیار کوچکی این توفان را تغذیه می‌کنند و آن‌ها شاید مسئول ایجاد تغییر سریع‌ در توفان با تغییردادن دینامیک درونی آن باشند. تحقیقات دانشمندان برای درک علت این تحولات و روشن شدن راز لکه سرخ رنگ مشتری همچنان ادامه دارد. لکه سرخ رنگ مشتری کانون اغلب توفان‌ها و تغییرات جوی این سیاره است. این لکه در اصل یک توفان دائمی، پرفشار و غیر منظم است‌ که در اصطلاح هواشناسی «واچرخند» نامیده می‌شود.

 14-135-jupiter2_0

۲. Hubble Ultra-Deep Field

222

تلسکوپ فضایی هابل تصویری باور نکردنی از ۱۰ هزار کهکشان در یک قاب به ثبت رساند، این کهکشان ها بسیار کم نور هستند که با چشم انسان قابل رویت نیستند ؛ اما هابل با استفاده از دوربین ماوراء بنفش خود موفق به ثبت این تصویر شگفت انگیز شدتصویر، فرا ژرف هابل ورژن ۲۰۱۴ نمونه‌ ای از قدیمی‌ترین کهکشان‌هایی است که بشر تاکنون دیده است؛ کهکشانهایی که کمی پس از دوران تاریک وجود داشتند، زمانی که تنها چند صد میلیون سال از بیگ بنگ گذشته بود.در این تصویر فرا ژرف هابل در سال ۲۰۱۴ ، کهکشان ها همچون تکه های رنگین ِ آب نبات خودنمایی می کنند. این کهکشانها نماینده دوران تاریک جهان هستند و درست زمانی که فقط چند صد میلیون سال از بیگ بنگ گذشته بود تشکیل شده اند. در این تصویر کهکشان هایی بسیار کم نور که بیش از ۱۰ میلیارد بار کم نورتر از ستارگانی هستند که با چشم غیر مسلح دیده می شوند. این عکس حاصل ۸۴۱  بار کار مداری و مشاهده ی هابل به اعماق فضا میباشد، که حدود ۱۰ هزار کهکشان رنگین را نشان می دهد. این عکس با استفاده از داده های مهمِ ماوراء بنفش هابل به تصویر میدان دید فرا ژرف آن ترکیب شده، که یک به روزرسانی از  تصویر معروف تلسکوپ هابل از اعماق صورت فلکی جنوبی کوره میباشد. در حال حاضر این عکس تمامی طول موج ها اعم از ماوراء بنفش گرفته تا نور مریی تا فروسرخ-نزدیک که برای دوربین های تلسکوپ هابل قابل مشاهده است، را پوشش می دهد. اضافه شدن داده های ماورا بنفش به دانشمندان کمک می کند تا فرآیند شکل گیری ستاره ها  در این کهکشان های فرا ژرف هابل که فاصله ای میان ۵ تا ۱۰ میلیارد سال نوری از زمین دارند، را بررسی کنند. تصویر فرا عمیق (HDF) پیشین در سال ۲۰۰۳ و فروسرخ HUDF در سال ۲۰۰۹ تکمیل شده بود. این تصویر، فرا ژرف هابل نمونه‌ ای از قدیمی‌ترین کهکشان‌هایی است که بشر تاکنون دیده است؛ کهکشانهایی که کمی پس از دوران تاریک یعنی ۱۳٫۲ میلیارد سال پیش شکل گرفته‌اند، زمانی که کیهان تنها ۴۵۰ میلیون سال از عمرش گذشته بود. با استفاده از این تصویر می‌توان کهکشان‌ها را در زمان پیدایش مشاهده کرد و به سوالات بی پاسخ از چگونگی پیدایش کهکشان‌ها پاسخ داد. این تصویر را دوربین پیشرفته‌ی نقشه‌برداری (ACS) و ناحیه‌ی مادون قرمز دوربین میدان دید باز شماره‌ی ۳ تلسکوپ فضایی هابل ثبت کرده‌اند. که شامل نوردهی عمیق در رنگ قرمز از دوربین جدید مادون قرمز هابل بوده و کهکشان‌هایی با یک ده میلیاردم درخشش قابل مشاهده برای چشم انسان را نشان می‌دهد. با ترکیب این تصاویر که تلاش ۱۰ ساله‌ی این تلسکوپ بوده، تصویر میدان دید فرا ژرف هابل در برخی رنگ‌ها حساس‌تر شده است، این تصویر فرا عمیق (HDF) در سال ۲۰۰۴ و فروسرخ HUDF در سال ۲۰۰۹ تکمیل شد. ستاره‌شناسان در سراسر دنیا مشتاقانه حاصل بررسی تیم XDF را برای درک بهتر از چگونگی شکل‌گیری ستاره‌ها و کهکشان‌ها در ابتدای کیهان دنبال می کنند. تصاویر تلسکوپ فضایی هابل از دهه ۹۰ میلادی تا کنون، عمق دید ما از جهان را از ۷ میلیارد سال نوری به ۱۳ میلیارد سال نوری رسانده است و پیشرفت‌های مهمی در دانش کیهان‌شناسی ایجاد کرده است. در سال ۲۰۱۸ تلسکوپ فضایی جیمز وب با اندازه آینه حدود ۲٫۵ برابر آینه تلسکوپ فضایی هابل جانشین آن در فضا خواهد شد تا این ابزار جدید، افق دید ما نسبت به جهان را باز هم افزایش دهد.

۱. Apollo 11 ‘Visor Image’

11

در روز بیست و یکم جولای ۱۹۶۹، نیل آرمسترانگ (Neil Armstrong) و باز آلدرین (Buzz Aldrin)، دو فضانورد مأموریت آپولو ۱۱، از سطح ماه برخاستند و به مایکل کالینز (Michael Collins)، که در مدار ماه مستقر شده بود پیوستند تا همگی رهسپار زمین شوند. صعود از سطح ماه، از مهم‌ترین مانورهای این مأموریت بود؛ به‌طوریکه بروز هرگونه مشکلی در آن می‌توانست آرمسترانگ و آلدرین را روی ماه بنشاند و دیگر هیچ راهی هم برای بازگرداندن‌شان به خانه باقی نمانَد. اتفاق مخوفی که البته غیرممکن نبود و اگر رخ می‌داد، ناسا آمادگی‌اش را داشت. دومین و آخرین پرواز فضایی نیل آرمسترانگ، پرواز آپولو ۱۱ و فرماندهی ماموریت بود که سرانجام با باز آلدرین در تاریخ ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ برای اولین بار بر روی کره ماه فرود آمد. آرمسترانگ و آلدرین بر روی کره ماه گام نهادند و ۲ ساعت و نیم روی ماه کاوش کردند در حالی که مایکل کالینز که در گردونهٔ فرماندهی منتظر آن‌ها بود. به آرمسترانگ، آلدرین و کالینز مدال آزادی ریاست جمهوری از ریچارد نیکسون (رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا)، مدال فضایی کنگره از رئیس جمهور جیمی کارتر در سال ۱۹۷۸ و مدال طلای کنگره در سال ۲۰۰۹ اهدا شد.