گویند     مرا  چو   زاد     مادر                        پستان به دهان گرفتن  آموخت
شب ها   بر ِ  گاهواری      من                       بیدار نشست  و  خفتن  آموخت
دستم  بگرفت  و پا  به  پا  برد                       تا شیوه ی  راه  رفتن  آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم                          الفاظ  نهاد    و  گفتن   آموخت
لبخند    نهاد     بر    لب    من                        بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی  اوست                 تا هستم وهست  دارمش دوست
                                                                                                                                           ( ایرج میرزا)

ایرج میرزای قرن ۲۱
گوینــــــــد مرا چـــو زاد   مـادر                            روی کاناپه،   لمــــیدن آموخت
شب ها بر ِ مـــاهــواره تا صبــح                          بنشست و کلیـپ  دیدن  آموخت
برچهـــره، سبوس و ماست مالید                        تا شیوه ی خوشگلیـدن آموخت
بنــــمود «تتو» دو ابروی خویش                           تا رســم کمان کشـیدن  آموخت
هر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح                               آیین ِ چروک چیـــــدن  آموخت
دستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار                            همـــــواره طلا خریدن  آموخت
با دایــــــی و عمّه های جعــــلی                          پز دادن  و قُمپُــــــزیدن آموخت
با قوم خودش ، همیــــــشه پیوند                        از قوم شــــوهر، بریدن آموخت
آســــــوده نشست و با اس ام اس                       جک های خفن، چتیدن آموخت
چون سوخت غذای ما شب وروز                          از پیک، مدد رسیــــدن آموخت
پای تلفــــن دو ساعت و نیــــــم                           گل گفتن و گل شنیـــدن آموخت
بابــــــام    چــــو آمد از سر کـــار                          بیماری و قد خمیـــــدن  آموخت