آنچه در ادامه خواهد خواند، زیبا شعری است از علامه طباطبایی با نام «خاک دل».

گل لاله واژگون

خاک دل آن روز که می بیختند   ***   شبنمی از عشق در او ریختند
دل که به این قطره غم اندود شد   ***   بود کبابی که نمک سود شد
دیده عاشق که دهد خون ناب   ***   هست همان خون که چکد از کباب
بی اثر مهر چه آب و چه گل   ***   بی نمک عشق چه سنگ و چه دل
نازکی دل سبب قرب توست   ***   چون شکند کار تو گردد درست
دل که زعشق آتش سودا در اوست   ***   قطره خون است که دریا در اوست
سبحه شماران ثریا گسل   ***   مهره گل را نشمارند دل
ناله ز بیگاه نباشد پسند   ***   چند دل و دل که نه ای سودمند
به که نه مشغول به این دل شوی   ***   کش ببرد ناله که غافل شوی
نیست دل آن دل که در او داغ نیست   ***   لاله بی داغ در این باغ نیست
آهن و سنگی که شراریش هست   ***   بهتر از آن دل که نه یاریش هست
بس که نظاره شهی دیده باز   ***   سهل مبین در مژه های دراز
کاین مژه در سینه چو کاوش کند   ***   خون دل از دیده تراوش کند
یا منگر سوی بتان تیز تیز   ***   یا قدم دل بکش از رستخیز
روی بتان گرچه سراسر خوش است   ***   کشته آنیم که عاشق کش است
هر بت رعنا که جفا پیش تر   ***   میل دل ما سوی او بیشتر
یار گرفتم که به خوبی پری است   ***   سوختن او زنمک دلبری است
شوری و تلخی غرض است از شراب   ***   ورنه به شیرینی از او بهتر از آب
لاله رخان گرچه که داغ دلند   ***   روشنی و چشم و چراغ دلند
مهر و جفاکاریشان دلفروز   ***   دیدن و نادیدنشان سینه سوز
حسن، چه دل بود که به دادش نداد   ***   عشق، چه تقوا که به یادش نداد
دامن از اندیشه باطل بکش   ***   دست، از آلودگی دل بکش
قدر خود آنان که قوی یافتند   ***   از قدم پاکروی یافتند
کار چنان کن که در این تیره خاک   ***   دامن عصمت نکنی چاک چاک
عشق بلند آمد و دلبر غیور   ***   در ادب آویز رها کن غرور
چرخ بدین سلسله پا در گل است   ***   عقل بدین مرحله لایعقل است
جان و جسد سوخته این مرهمند   ***   مُلک و مَلک سوخته این غمند