در حدود سال ۹۰۰ میلادی ، شخصی بنام عبیدالله حمدان قرمط که یک ایرانی الاصل از اهالی سواحل خلیج فارس و بندر دیلم بود، با هدف انتقام جویی از خلفای جابر بنی عباس، قیام کرد و عده بسیاری از ایرانیان منجمله در جزایر و سواحل خلیج فارس و خوزستان و اهواز بدور او جمع شدند. قرمط آیینی جدید را برپا داشت که نمازهای پنج گانه فقط دو نوبت برگزار میشد و مردم از روزه بکلی معاف بودند و شراب نیز حلال بود و نوشیدنش جایز شمرده میشد و بمناسبت نام وی، پیروانش به قرمطی مشهور شدند. قرمطیان، معتقد به قیام مسلحانه و قتل و کشتار و از بین بردن مخالفان خود بودند. آنها به زیارت قبور و بوسیدن حجرالاسود و بسیاری از ارکان حج معتقد نبودند.از این رو بعضی از نویسندگان جدید این فرقه را بلشویکان اسلام لقب داده‌اند.
وقتی آیین قرمط به حد کافی رونق گرفت و پیروانش فراوان شدند، یکی از یارانش بنام ابوسعید بهرام را به فرماندهی ارتشش انتخاب کرد و بحرین را دوسال محاصره و درنهایت متصرف شد و در پی آن شکست سختی در بصره به ارتش بزرگ خلیفه وارد کرد و شهر الحسا در جزیره بحرین را به پایتختی برگزید.
در سال ۳۱۷ ه.ق ( ۹۲۸ میلادی)، عبیدالله قرمط لشگری به فرماندهی منصور دیلمی بسوی مکه فرستاد و منصور دیلمی که در موسم حج به مکه لشکر کشیده بود، کشتار زیادی از حجاج و اهالی مکه کرد و تمامی خانه های مکه را غارت کرد و موفق به فتح آنجا و شد و خانه کعبه را ویران کرد و  اشیاء قیمتی که اعراب از مدائن و کلیساهای عیسویان به خانه کعبه آورده بودند، به غنیمت گرفت و حتی مروارید معروف به دُر یتیمه و نیز حجرالاسود را از کعبه جدا کرده و در کشتی گذاشته و به الحساء (بحرین) بردند. فقرای مکه نیز در غارت شهر مقدس شرکت داشتند و تنها بادیه نشینان بیرون مکه در برابر یورشگران به مقاومت برخاستند. در تاریخ آمده است که بعد از بردن حجرالاسود به بحرین حتی عده ای برای انجام مراسم حج به بحرین میرفتند! درنهایت حجرالاسود بیست سال در آنجا بود و سرانجام قرمطی ها در قبال گرفتن مبالغ هنگفتی آنرا بازپس داد. طبق گفته تمامی مورخان، هدف از اینهمه اقدامات و مخالفت قرامطه با اعراب، برهم زدن دیانت اسلام بود.

منابع:

خلیج فارس، نوشته ویلسن، ترجمه محمد سعیدی، ص ۸۴
gajartime-instagram