شهرکرد مرکز استان چهرمحال و بختیاری کرد ندارد.شهرکرد تا قبل از سال ۱۳۱۴ هجری شمسی “دهکرد” نامیده می شد. در مورد وجه تسمیه ی “دهکرد” بر اساس کتاب تاریخ و تمدن چارمحال و بختیاری تالیف دکتر اسفندیار آهنجیده هفت نظریه وجود دارد:

 

۱) در زمان حضرت علی(ع) عده ای از اعراب (پس از جنگ و جدال) با مال و احشام خود به این منطقه کوچ کردند که اغلب آنان “کرد” بودند.

۲) در قشون کشی اسکندر یونانی و تعقیب پادشاه هخامنشی، جمعی از کردها همراهش بودند که در این محل به طور”ساخلو” و نگهبان باقی ماندند و کم کم سکنی گزیدند.

۳) در دوران سلاجقه و خوارزمشاهیان عده ای از کردهای لشکری و ایلات و عشایر به این منطقه آمدند و ساکن شدند.

۴) طایفه ای از مادها و عیلامی ها که کارشان گله چرانی بود و ییلاق و قشلاق می کردند از طرف مغرب به این محل آمدند و ساکن شدند که احتمالا از کردان شامی بودند.

۵) در حمله ی مغول جمع زیادی از مردم کردستان و لرستان و ترک و غیره به این نواحی آمدند و به تدریج برای خود خانه ساختند.

۶) در دوره ی اتابکان فارس و لرستان، آنان جمعی از کردها را در نزدیکی “دوتو” و “گردنه رخ” ساخلو یا نگهبان گماردند که در زمان حکمرانی “تکله” و “اتابک نصرت الدین احمد” که مرکز حکمرانی آنان ایذه بوده، این محل رو به ترقی و آبادی گذاشت و طولی نمی کشید که با پیداشدن امامزاده و ایجاد مسجد و حمام و عصاری به داخل شهر وارد شده و برای خود قلعه ای ساختند و سپس به آبادی اراضی و زراعت پرداختند.

۷) عده ی قلیلی نیز عقیده دارند چون افرادی دلیر و شجاع در این محل زندگی می کرده به این ده “ده گُردان” می گفتند که به “ده کُردان” و سپس به “ده کرد” تبدیل شده است

۸) مورد هشتمی نیز می توان به آن اضافه کرد و آن این که: در تاریخ سیستان آمده است که ابوطاهر بن خلف بن احمد آل صفار در این محل حکومت می کرده که به “کرد شیر باریک” معروف بوده که قباله ی آن هنوز در دست است.